Generic selectors
Alleen exacte overeenkomsten
Zoeken in titel
Zoeken in content
Post Type Selectors
Generic selectors
Alleen exacte overeenkomsten
Zoeken in titel
Zoeken in content
Post Type Selectors

Al jaren werd er gewaarschuwd voor een pandemie en in mijn top 3 van bedreigingen (de andere 2: ict-ellende en specifiek voor Nederland dijkproblematiek) stond deze er ook steevast bij, maar toch….de impact op mijn en ieder zijn leven had ik wel wat onderschat. Het helpt niet dat ik naast een afweerstoornis nog wat andere risicofactoren heb. In het begin was de invloed klein: ‘wat is nieuw, dacht ik nog’. Ik was in het griepseizoen toch altijd al wat voorzichtiger. Deurknoppen, trapleuningen en dergelijke: ik had er al een redelijke fobie voor. Hoesten in je elleboog was ook al een gewoonte. Net zoals zo min mogelijk aan je gezicht zitten. Meest belangrijk: ik kende de sproei-afstand al. Niet dat ik daar altijd rekening mee hield, maar toch….. Als ik dat deed dan zal het toch wel meevallen?

Zeur niet….

De huisarts vond dan ook dat ik het wat laconiek opnam. Om dat te bewijzen, ging ik de dag waarop de persconferentie werd aangekondigd nog naar cursus op de op de universiteit. Wat er zou worden aangekondigd, daar kon ik wel een redelijke inschatting van maken. In het nieuws werden ook al aangegeven wat er stond te gebeuren. Het virus verspreidde zich snel, dus zouden de bewegingen en contacten wel worden beperkt. Ik overwoog om die reden om met de auto te gaan. Maar ik vond het teveel gedoe. Dus ging ik met het openbaar vervoer en terug in de spits. Ik had niet voorzien. Heel Nederland (en de rest van de wereld) moet vanaf dan leven met een ziekte.

De huisarts maande mij voorzichtig te zijn. Jaha…… Niet al te veel later zei een van mijn andere specialisten ‘dat ik dit virus echt moet zien over te slaan’. Het advies luidt ‘blijf binnen tot dit over is en gooi de sleutel weg’. Onder andere omstandigheden had ik gereageerd met dat sommige adviezen het beste niet kunnen worden opgevolgd’. Maar gecombineerd met de berichten over de overstromende IC’s sloeg de paniek opeens toe. Van mijn laconieke houding was niets meer over. Tsja….Best onhandig.

Maar alles went

Ook toen bleek weer te gelden ‘alles went’. En met wat moeite vond ik een modus om me toch aan de adviezen te houden en niet volkomen geïsoleerd te raken. ‘Gecalculeerde risico’s’ werd en is de strategie. Wat kan ik vermijden en waar wil ik wel risico’s voor nemen? De boodschappen doe ik zo veel mogelijk online, want zelfs op rustige tijdstippen blijkt het voor veel mensen nog steeds mogelijk te zijn om al pratend in hun telefoon tegen je aan te lopen (of als het me lukt, tegen mijn boodschappenkar). Daar is een alternatief voor. Gelukkig werkte het weer mee en viel er daardoor toch best veel te doen. Dus een terrasje pakken lukt wel en wandelen en fietsen gaat ook prima. IRL prefereer ik boven online, maar het bleek voor veel dingen het beste alternatief te zijn. Ik (her)ontdek ook hobby’s.

In het najaar werden de maatregelen weer verzwaard. Het maakte voor mij niet zo heel veel uit. Wel begon toen ik dingen toen echt te missen. Het is echt niet zo dat ik wekelijks uit eten, naar het museum of een theater ga. Alleen nu valt het allemaal weg. Spinningles online is leuk, maar ik mis de gezelligheid van mijn groep. Saai.

Naleven maatregelen

Al bleken sommige maatregelen niet echt goed in mijn systeem te zitten. Zo vergat ik bij het maken van een afspraak de avondklok. Wat is goedkoper? De boete voor het overtreden van de avondklok of de snelheidsovertreding? Gelukkig waren we net op tijd thuis en ook nog zonder snelheidsovertredingen. Zo rustig op de weg.

Eigenlijk vind ik het ook niet kunnen dat ik, behorende tot de hoog risicogroepen, de regels overtreedt. Ik heb er namelijk groot belang bij dat mensen zich aan de maatregelen houden en dan is het raar om je er zelf niet aan te houden. Ook heb ik een loyaliteitsconflict naar mijn behandelaren. Een aantal daarvan staan in de frontlinie. Het is in mijn situatie bovendien ook nog eens relatief eenvoudig om je aan de regels te houden. Gelijktijdig: het is soms ook eenvoudiger en het levert soms ook nog eens meer op om de regels kortstondig te overtreden dan het niet te doen. Zeker wanneer de gezondheidsrisico’s ook nog eens zeer beperkt zijn. Ik doe het 3x: voor de geboorte van mijn achterneefje, buiten voor een foto en het samenscholingsverbod buiten (wel afstand kunnen houden). Zum Hause worden er veel Grappen over gemaakt.

Hoop….vaccinatie

Dan komt er goed nieuws. Ik blijk met voorrang te worden gevaccineerd. Ik blijk de risico’s te lopen van een 80-jarige. Dat klopt in mijn beleving wel. Zo’n 30 jaar geleden riep ik ‘dat ik gewoon recht had op die 65+ kaart’. Persoonlijk vind ik het ook luxe dat ik met voorrang word gevaccineerd.. Ik had me een andere keuze te kunnen voorstellen. En ook al weet ik dat in mijn situatie het zeer onzeker is of ik antistoffen aanmaak, toch voelt het als extra bescherming. Voor het thuisfront doe ik in de woorden van de GGD ‘een smeekbede’ voor een ‘prullenbakvaccin’. Hoewel het Jansen-vaccin Nederlands-Amerikaans is en AstraZeneca Zweeds-Brits, doet het beleid ten aanzien van AstraZeneca meer denken aan de Nederlandse Amerikaan. Van voor naar achter, van links naar rechts….. Maar gelukkig voor ons, komt het thuisfront ook al snel in aanmerking voor vaccinatie in aanmerking. Nog even wachten en ook hij is maximaal beschermd.

Met teruglopende besmettingscijfers en vaccinatie, wordt ook mijn regime verlicht. ‘Voorzichtig zijn’, blijft het advies, gelijktijdig kan er ook meer. Ik boek een vakantie in het buitenland. Wel met hele flexibele annuleringsvoorwaarden. Nu nog code oranje…… Voorpret is wel al volop aanwezig.

Winst?

Tijd voor reflectie is er meer dan genoeg en vindt ook regelmatig plaats. Het wordt door veel mensen met een afweerstoornis (en/of andere chronische ziektes) gezegd: ik kom door Corona nergens mee in aanraking, dus het gaat goed. Wat wil ik behouden uit deze tijd? Net zoals veel mensen hoop ik dat gezoen niet terug keert (waarom deden we daar massaal aan mee terwijl we dat niet prettig vonden?). Ik ga ook meer de sproei-afstand in acht nemen. Een van mijn vriendinnen met longklachten, waarschuwde mij altijd voor het openbaar vervoer. Ik antwoordde steevast: ‘je werkt in een ziekenhuis’. Maar ik ga daar nu toch wat voorzichtiger mee zijn. Meest belangrijke les misschien nog wel: doordat in de afgelopen tijd minder te ondernemen viel, is me ook duidelijk geworden dat ik ondanks dat ik al vond dat ik weinig deed, dat een nog lager activiteitenniveau mij goed doet.

Ervaringsverhaal van Annika